Türk Tarımında Bitkisel Üretimi Artırma Yolları

Abstract

Dünyada her ülke kendi tarımsal üretimini arttırmak için gerekli düzenlemeleri yapmaktadır. Gelişmiş ülkelerin AR-GE çalışmalarına
ve desteklemelere önemli kaynaklar ayırdığı görülmektedir. Bitkisel üretimi arttırmanın yolu üretimde karlılığı etkin kılmaktan geçmektedir. Türk tarımının en büyük çıkmazı üreticilerin kendi kaderine terk edilmişliğidir. Ülkemizde tarımda yapılan destekler üreticilerimizi küresel pazarda güçlendirecek ve birikmiş sorunları çözecek düzeyde değildir. Tarımsal destekler genel ekonomik politikalar çerçevesinde üreticilerimizin kendi varlığını sürdürebilmesi yönünde yapılmaktadır. Her ülke kendi tarımsal yapısına göre tarım politikalarını oluşturmaktadır. Ülkemiz tarımında küçük üreticiler ağırlıklı paya sahiptir. Küçük üreticilerin üretimden çekilmesi bitkisel üretimin azalmasına neden olacaktır. Tarımsal yapı değiştirilemediği sürece küçük üreticilerin desteklenmesi ülkemiz için bir zorunluluktur. Tarımsal üretimi arttırmanın en önemli yollarından birisi ekim alanlarını arttırmak diğeri ise birim alandan sağlanan verimi
arttırmaktır. Ülkemizde tarıma uygun ekim alanları son sınırına ulaşmıştır. Endüstrileşme baskısı altında ekim alanlarında önemli bir daralmadan dahi söz edilebilir. Türkiye’de bitkisel üretimi arttırmada kara nadas ve ikinci ürün alanlarının değerlendirilmesi, sorunlu arazilerin ıslahı önemli bir fırsat oluşturmaktadır. Bitki ıslahının, yetiştirme önlemlerinin ve ekim nöbetinin üretime olan etkileri kaçınılmazdır. Türkiye’de bu alanlarda yıllardır çalışmalar yapılmasına karşın elde edilen çıktıların uygulamaya aktarılmasında aksaklıklar yaşanmaktadır. Üretim planlanması yapılırken bitkilerin iklime, toprağa ve suya bağlılığının birlikte düşünülmesi gerekmektedir. Bu bağlamda Türkiye iklim ve bitki etkileşimi incelenerek 15 iklim bölgesine ayrılmıştır. Her bölge gerek iklim gerekse toprak özellikleri bakımından bölgeye özgü bitkisel ürünleri yetiştirme olanağı sunmaktadır.
Küreselleşmenin her alanda etkili olduğu günümüzde en büyük baskı tarımsal üretim üzerinedir. Verimlilik ve kar, küreselleşmede en önemli olgu durumundadır. Dünyada tarım ürünleri ticaretinin serbestleşmesi ile soyadan kiviye, muzdan çaya kadar her ürün raflarda yerini almıştır. Bu durum Türkiye için fırsat olabileceği gibi riskleri de taşımaktadır. Artık kendine yeterli üretim politikaları iflas etmiş durumdadır. Yedi milyara yaklaşan nüfusu ile dünya en büyük pazardır. Bu pazarda söz sahibi olmak Türkiye tarımında yeni bakış açılarını zorunlu kılmaktadır. Türkiye tarımında bitkisel üretimi artırmanın yolu tarımsal ar-ge çalışmalarına ağırlık verilmesi ve sürdürülebilir tarım politikalarının uygulanması ile gerçekleştirilebilecektir.